MIÐBÆRINN
Miðbær Reykjavíkur hefur að ýmsu leyti átt undir högg að sækja undanfarin ár og jafnvel áratugi. Um leið og borgin óx hratt í austur á síðari hluta 20. aldar glataði miðbærinn smám saman hlutverki sínu sem eðlileg miðstöð mannlífs, viðskipta og verslunar. Stórar verslunarmiðstöðvar urðu aðdráttarafl viðskipta og þjónustu sem áður mátti sækja í miðborgina. Viðbrögð við þessari þróun hafa oft á tíðum verið fálmkennd af hálfu borgaryfirvalda og ofuráhersla þeirra á eflingu veitingareksturs í miðborginni án lítilla skorða um opnunartíma hefur ekki stuðlað að heilbrigðu og fjölbreyttu miðborgarlífi. Mikilvægt er að setja eðlilegar skorður við veitingarekstri í miðborginni svo hún verði eftirsóknarverður kostur til búsetu. Jafnframt þarf að stuðla að fjölbreyttari verslun og þjónustu en þar er að finna nú. Þjónusta við erlenda ferðamenn er góðra gjalda verð en miðborgin má ekki verða einsleitt ferðmannaþorp þar sem heimafólk þarf að sækja margvíslega daglega þjónustu um langan veg með einkabíl.
Miðborgin hefur samt sem áður ekki glatað gildi sínu sem eftirsóknarverður vettvangur góðra stunda í hugum borgarbúa, margvísleg hátíðahöld árið um kring færa sönnur á það s.s. vetrarhátíð og menningarnótt. Markviss og nærfærin uppbygging í kvosinni undanfarin ár með endurnýjun og endurbyggingu gamalla húsa gefur fyrirheit um að borgaryfirvöld hafi fundið leið til að efla byggðina í samræmi við arfleifð og sögu án þess að það setji notagildi hins byggða umhverfis skorður. Hið sérkennilega fjölbreytta, smágerða og litríka yfirbragð miðborgarinnar er óvíða að finna annars staðar og það ber að efla með ráðum og dáð. Vegamótahús er hannað með það markmið að leiðarljósi.
